smutne oczy

 

smutne oczy 

Basi

kiedy się spotykaliśmy nie musiała nic mówić

w niebieskich tęczówkach nie odbijało się niebo

czasami ukrywała łzy mówiła że to wiatr

i że musi myśleć o dzieciach

zaczęło się tak niewinnie

zniecierpliwienie bo raz posoliła dwa razy

złość że jeszcze obiad nie stoi na stole

ten pierwszy raz pozostawił na długo siniec 

po kolejnych rzadko wychodziła z domu

tylko wczesnym rankiem lub późnym wieczorem

mówiła że już się przyzwyczaiła bo dzieci

nawet w święta nie wiedziała jak będzie

cierpliwość i uśmiech jakby nie z tej bajki

mogła mieć jeszcze dobre zakończenie

dzieci poszły na swoje oprawca nagle się zmienił

tylko jej zabrakło już siły na oddech

wybrała najspokojniejszy długi sen

2005

Wiersz odnaleziony w starym zeszycie...

Wiersz znalazł swoje miejsce na stronie Joanny Idzikowskiej - Kęsik, za co bardzo, bardzo dziękuję.

Obraz z Pixabay